[Fic Vixx'All N] LeoN Darkness #ความมืดLeoN

          "น..นาย นายจะทำ ฮึก บ..แบบนี้ไม่ได้นะ"


          "ฉันขอโทษ"


          คำพูดเพียงสั้นๆทำเอาหัวใจดวงเล็กๆเกว่งสั่นจนขาเรียวไม่มีแม้แต่แรงจะยืนอีกต่อไป  น้ำตาเม็ดใสหยดลงบนแก้มนิ่มซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อร้องขอคนๆเดิมไม่ให้ก้าวขาออกจากห้อง  แขนเรียวโอบรอบเอวสอบของคนตรงหน้าไว้แน่นไม่ยอมปล่อย


          "ท..แทคอุน ฮึก ฉันขอร้อง อึก มัน..มันไม่มีเหตุผลเลย"


          "ฉันมีเหตุผลของฉันฮัคยอน ได้โปรด.."  เสียงทุ่มหยุดลงก่อนจะแกะแขนเรียวออกจากเอวของตัวเอง  "..ปล่อยมือจากฉันเถอะคนดี"


          เฮือกก!!


          "แทคอุนน!!!" 


          แฮ่ก  แฮ่ก  แฮ่ก 


          ฝัน!!  ฝันอีกแล้วฮัคยอน 


          "หึ.."  ฮัคยอนเค้นเสียงผ่านลำคอมือบางยกขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลออกมาทั้งๆที่เป็นความฝันฮัคยอนยิ้มออกมาทั้งน้ำตาเค้าฝันแบบนี้มาตลอด 


          ตลอดห้าปี!!


          ฝันร้ายที่ร่างเพียวมักจะฝันแทบทุกวันไม่ว่าวันๆนึงเค้าจะเจอเรื่องดีๆมามากแค่ไหนแต่สุดท้ายฮัคยอนมักจะฝันถึงคนที่อยู่ในส่วนลึกของหัวใจตัวเองอยู่เสมอ  ทั้งๆที่มีคนมากมายเข้ามาในชีวิตของเค้าแต่ฮัคยอนกับปิดตัวเองมาตลอดแม้แต่กับวอนกึนเองยังยอมแพ้ให้กับความใจแข็งของฮัคยอน


          เพราะในใจของ ชา ฮัคยอน มีแต่ จอง แทคอุน 


          ฮัคยอนลุกออกจากที่นอนก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างหน้าอาบน้ำให้เรียบร้อยสำหรับงานเช้านี้  ร่างเพียวบางแต่งตัวง่ายๆสำหรับการไปเปิดร้านอาหารของตัวเองเป็นร้านเล็กๆแถวเมียงดง  แต่คนเข้าไม่ขาดสายและเจ้าของร้านจะเปิดร้านตอน  10:00-22:00 น. เพราะฮัคยอนมีงานกลางคืนอีกหนึ่งที่ที่เจ้าตัวเป็นหุ้นส่วนกับเพื่อนสนิทอย่างวอนกึน


          บ้านของฮัคยอนเป็นบ้านขนาดกลางสไตล์โมเดลมีทั้งหมดสามห้องนอนและทุกห้องมีห้องน้ำในตัวทั้งหมด  ข้างบ้านจะมีสวนขนาดเล็กไว้อ่านหนังสือยามว่างชั้นล่างจะมีห้องครัวขนาดกลางที่มีอุปกรณ์ครบครันไม่เว้นแม้แต่เตาอบขนมเพราะฮัคยอนรักการทำอาหาร  มีฉากกันระหว่างห้องครัวห้องรับแขกส่วนโต๊ะรับประทานอาหารนั้นก็ถูกจัดว่างไว้ใกล้ๆกับห้องครัวดูเป็นสัดส่วนชัดเจน  มันเหมาะสำหรับครอบครัวอย่างมากถ้าไม่ติดว่าพ่อแม่ของฮัคยอนย้ายไปอยู่ต่างประเทศไปๆมาๆระหว่างเกาหลีกับไทยอยู่บ่อยๆเค้าคงไม่เหงาขนาดนี้


          ขาเรียวก้าวไปตามทางเดินของบ้านก่อนจะหยุดนิ่งอยู่ที่ห้องรับแขกกระเป๋าเดินทางปริศณาห้าใบวางเรียงกันอย่างเป็นระเบียบเหมือนรู้ว่าฮัคยอนเป็นคนเจ้ากี่เจ้าการขนาดไหน  เจ้าของบ้านเดินตรงไปที่กระเป๋าก่อนจะได้ยินเสียงแว่วๆมาจากหน้าบ้านฮัคยอนจึงรีบเดินไปที่หน้าประตูทันที


          แกร๊ก!!


          "เซอร์ไพส์ ฮยองงงงง?!!"


          ฮัคยอนยืนนิ่งเหมือนคนถูกสาปเด็กแสบสี่คนยืนเรียงกันหน้าสลอนสร้างเซอร์ไพส์ให้เค้าจนเจ้าของบ้านช็อคคาที่ไปแล้ว


          "พ..พวกนาย"


          "ใช่พวกเราเอง"  วอนชิคตอนแบบยิ้มปากแทบฉีก


          "ฮยองทำไมต้องช็อคขนาดนั้นด้วยล่ะ"  ฮยอกน้องน้อยพูดด้วยน้ำเสียงงงๆ

 
          "ใช่นี้ฮยองไม่ได้ดูโทรศัพท์เลยหรอ"  ฮงบินขมวดคิ้วแน่นทันที


          "ดูู.. โทรศัพท์หรอ?"


          "ก็ใช่นะสิคุณลุงน่าจะบอกฮยองแล้วนิ"  แจฮวานขึ้นเสียงสูงใส่จนฮัคยอนต้องวิ่งขึ้นไปหาโทรศัพท์บนห้องทันทีมือบางสไลด์ไปตามข้อความและเบอร์โทรเข้า


          (ฮัคยอนพ่อโทรหาเราแล้วแต่เราไม่รับสายและพ่อเลยฝากข้อความไว้แทน..  พรุ่งนี้จะมีแก็งเด็กแสบห้าคนไปพักที่บ้านของเราสักพักแก็งเดิมเมื่อตอนเราเรียนมหาลัยนั้นแหละ  พอดีที่บ้านทั้งห้าไปต่างประเทศกันหมดพวกอาๆเลยฝากพ่อให้บอกฮัคยอนให้ดูแลเด็กๆแทนพวกเค้าสักพัก  อย่าโกรธพ่อเลยลูกรักเสร็จเรื่องงานแล้วพ่อจะรีบกลับไปนะ  พ่อกับแม่คิดถึงลูกนะ)


          ข้อความยาวเหยียดถูกส่งมาจากทางไกลเพราะฮัคยอนไม่ได้รับสายเกือบสิบสายจากผู้เป็นพ่อเลยทำให้เค้ายังช็อคค้างไม่หายจนตอนนี้  เพราะพ่อของเค้าบอกว่าห้าคนและตอนนี้เด็กแสบสี่คนอยู่หน้าบ้านแล้วอีกคนนึงล่ะหายไปไหนคนที่เค้าไม่อยากจะเจอมากที่สุด  ฮัคยอนเดินลงมาที่ชั้นล่างอีกครั้งแต่ครั้งนี้มันดูยากลำบากเหลือเกินที่ฮัคยอนจะเดินผ่านห้องรับแขกไปยังห้องครัว 


          ผิวขาวจัดตัดกับผมสีดำสนิทนั้นถึงจะเห็นแค่มือฮัคยอนก็รู้ทันทีว่าคนๆนี้เป็นใครแม้หนังสือพิมพ์จะบดบังใบหน้าเอาไว้แต่เพียงเท่านั้นฮัคยอนกลับรู้สึกว่าตัวเองกำลังหายใจไม่ออกเอาเสียดื้อๆ  กลิ่นของกาแฟลาเต้ที่ฮัคยอนไม่มีวันลืมว่าคนที่นั่งอยู่ชอบดื่มมันมากแค่ไหนต่อให้เวลาผ่านไปอีกกี่ปีเค้าก็จำมันได้ดี   ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ฮัคยอนเอาแต่จ้องคนที่อ่านหนังสือพิมพ์อยู่ตรงหน้าจนคนที่ถูกจ้องวางหนังสือพิมพ์ลงแล้วจ้องฮัคยอนกับฮัคยอนก็ยังคงจ้องค้างอยู่แบบนั้น


          ยิ่งเห็นใบหน้าดุดันราวกับเสือนั้นชัดเจนขึ้นฮัคยอนก็รู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตาสะจนแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่  ตาเรียวคมหางตาชี้ขึ้นเล็กน้อยจ้องคนตรงหน้านิ่งๆด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย


          เค้าคิดถึงฮัคยอนเหลือเกิน


          ซึ่งฮัคยอนเองก็คงคิดแบบนั้นแต่ความรู้สึกเหล่านี้คงไม่เหมือนเดิมอีกแล้วตั้งแต่วันที่เค้าเลือกที่ก้าวออกจากบ้านหลังนี้ครั้งแรก  เค้าสร้างบาดแผลที่คว้านลึกและแหวะหวะเหลือเกินสำหรับฮัคยอน  เจ้าของบ้านเม้มปากแน่นก่อนจะกระพริบตาถี่ๆเพื่อไล่น้ำตาให้กลับที่เดิมก่อนที่ปากเล็กจะขยับอีกครั้ง


          "จอง.. แทคอุน!!"

Darkness


ว้าววววววววว  มาเปิดเรื่องทิ้งไว้ก่อนค่ะเป็นซีรี่ย์แยกออกมาจาก  ILLICIT MarkBam

เพราะนอกจากมาร์คแบมแล้วไรท์ก็หลงเลโอเอ็นเหมือนกันเด้อเลยมาแต่งเองดูบ้างหลังจากอ่านคนอื่นมาเยอะ

เรื่องราวไม่ม่าคะชื่อเรื่องน่ากลัวไปงั้นแหละ อาจจะมีม่าเล็กน้อยพอเป็นสีสันเท่านั้น

เพราะเรื่องนี้เราเน้น หวง หึง โหด ไม่พอใจลากเข้าห้องสไตล์แมวๆคะ  ^^

ฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยนะคะสัญญาจะอัพบ่อยๆถึงจะมีเวลาว่างจะงานน้อยนิดก็จะอัพนะคะ



C  U  Again   ^^